Rozdział 30

Jak widzicie już po raz drugi w ciągu niecałych dwóch tygodni wygląd bloga przeszedł rewolucję, i z pewnością zostanę już do końca przy tym szablonie. Jak wam się podoba? Coraz bardziej myślę, żeby pójść też w tą stronę i zająć się profesjonalnym tworzeniem szablonu na blogspota.

Ostatnio bije swój rekord w dodawaniu rozdziałów ;) Obiecałam więcej Dramione i oto jest ;)  Powoli zbliżamy się do kluczowego momentu, którym będzie bitwa ;) Już nawet wiem jak dokładnie zakończę całą tą historię i z pewnością nie będzie to zbyt szczęśliwe zakończenie.  Ale już nic więcej wam nie zdradzę. 

Ściskam Avadka ;*

Zapraszam na nowy rozdział na: http://milosny-skandal.blogspot.com

~~*~~*~~*~~

        Szybkim krokiem przemierzałam skąpane w mroku i opustoszałe korytarze Hogwartu, droga do lochów wydawała się nie mieć końca, a perspektywa spotkania Filcha i dostania szlabanu na najbliższe tygodnie w cale nie sprawiała, że czułam się chociaż odrobinę lepiej. Z ulgą wymalowaną na twarzy weszłam do chłodnych lochów i skręciła w korytarz prowadzący do przejścia do pokoju Wspólnego ślizgonów. Kiedy tylko weszłam do pokoju od razu zauważyłam sylwetkę blondyna, wygodnie leżącą na kanapie. Po cichu podeszłam do niego i uważnie mu się przyjrzałam. W powietrzu unosił się odór wypitego alkoholu, którego butelki walały się po podłodze koło kanapy, natomiast Draco spał w najlepsze, z błogim uśmiechem wymalowanym na twarzy. Niesforne blond kosmyki opadały mu na czoło, a z lekko uchylonych ust wydobywało się ciche pochrapywanie. Na ten widok uśmiechnęłam się do siebie.

- Draco – wyszeptałam, ale blondyn nie zareagował - Draco – powiedziałam nieco głośniej i delikatnie go szturchnęłam.

Chłopak leniwie otworzył zaspane powieki i uważnie mi się przyjrzał.

- Hermiona? - wychrypiał przepitym głosem – To na prawdę ty?

- Tak.

- Musze z tobą porozmawiać – w jednej chwili się ożywił i z lekkim trudem podniósł się do pozycji siedzącej.

- Jesteś kompletnie pijany.

- Usiądź proszę – spojrzał mi w oczy i poklepał miejsce na kanapie obok siebie.

Usiadłam i uważnie na niego spojrzałam, czekając na dalszy przebieg wydarzeń.

- Co jest takiego ważnego Draco? - powiedziałam lekko zniecierpliwiona, było już późno, a zmęczenie po intensywnym treningu z James'em dawało o sobie znać.

Draco ujął delikatnie moją dłoń i spojrzał mi w oczy, widziałam że intensywnie nad czymś się zastanawiał.

- Hermiono – zaczął niepewnie, przez cały czas głaskał mnie po dłoni – Czy ty mnie kochasz?

- Co to za pytanie Malfoy?

- Kochasz czy nie? - nie dawał za wygraną, bacznie mi się przyglądając.

-Jesteś pijany – wstałam z kanapy i stanęłam tuż przed nim – Chodź zaprowadzę cię do łóżka -wyciągnęłam w jego stronę dłoń, którą bez protestów ujął i podniósł się z kanapy.

Prowadzenie pijanego Malfoya w cale nie było takie proste jak się mogło wydawać, chłopak z ledwością stawiał kolejne kroki, chwiejąc się przy tym na wszystkie możliwe strony. W końcu nagle przystanął w połowie drogi jego prywatnego dormitorium.

- Bo wiesz – na jego ustach pojawił się łobuzerski uśmiech – Ja cię kocham Hermiono.

- Draco.. - zaczęłam.

- Ciii – przystawił mi palec do ust i zaśmiał się do siebie – Ja na prawdę cię kocham.

Z wrażenia przestałam go podtrzymywać, co poskutkowała osunięciem się chłopaka na schody.

Draco przez cały czas zdawał się nie zważać na to, co aktualnie się z nim dzieje. Uśmiechał się do siebie, mamrocząc jakieś niestworzone rzeczy do samego siebie.

Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie potrafiłam być na niego zła w tym momencie. Nie miałam już sił na siłowanie się z pijanym chłopakiem, ale nie mogłam go zostawić kompletnie pijanego na krętych schodach. Z westchnieniem skierowała się na górę i zapukałam do drzwi, na których wisiała złota plakieta z nazwiskiem Trevora. Po chwili dębowe drzwi otworzyły się a w nich stanął brunet.

- Cześć piękna – przywitał mnie, posyłając w moją stronę swój łobuzerski uśmiech.

- Hej – odwzajemniłam uśmiech – Możesz mi pomóc?

- Tobie zawsze - odparł opierając się o framugę drzwi – O co chodzi?

- Ktoś musi zanieść pijanego Malfoya do jego dormitorium, ja niestety poległam w połowie drogi.

- Gdzie on jest? - Trevor wyszedł na korytarz w samych krótkich spodenkach.

- W połowie schodów.

- Masz u mnie dług mała – powiedział puszczając do mnie oko i kierując się w stronę pijanego ślizgona.

Kilka minut później Draco spał w najlepsze w swoim miękkim i wygodnym łóżku.

- Na prawdę to drobiazg – odparł – Słuchaj Draco, to na prawdę dobry chłopak, tylko trochę się pogubił w tym wszystkim. Nie powinnaś go skreślać.

- To nie jest takie proste.

- Obiecaj, że to przemyślisz - spojrzał na mnie spojrzeniem nie znoszącym sprzeciwu.

- Obiecuje – powiedziałam posyłając w jego stronę uśmiech – I jeszcze raz dziękuje.

       Kiedy w końcu Trevor opuścił dormitorium Dracona, usiadłam na jednym z wygodnych foteli i zaczęłam przyglądać się blondynowi, rozmyślając nad tym co powiedział mi brunet. Może faktycznie nie powinna go przekreślać, schować swoją dumę i spróbować jeszcze raz? Będąc z nimm nie mogłabym być z nim do końca szczera, nie mogłabym powiedzieć o moich planach. Co jeśli by ich nie zaakceptował? Tak bardzo pragnęłam tego by był bezpieczny, żeby wyszedł z tej bitwy cały i zdrowy. Sama do tej pory czułam się rozdarta, i nie zawsze wiedziałam czy to co robię jest słuszne. Kierowałam się instynktem, wiedziałam że wszystko co robię przyniesie konsekwencje, z którymi musiałam się pogodzić.

Czemu życie musiało być takie skomplikowane?

Rozmyślając nie zauważyłam nawet momentu kiedy usnęłam na fotelu.

Obudziło mnie lekkie łaskotanie po policzku. Powoli otworzyłam oczy i od razu napotkałam spojrzenie błękitnych tęczówek, które przyglądały mi się z troską.

- Dzień dobry słońce – usłyszałam na powitanie.

- Hej – odparłam próbując powstrzymać ziewanie – Jak się czujesz?

- Jakby przebiegło po mnie stado hipogryfów – uśmiechnął się łobuzersko – A ty?

- Nie najgorzej – odparłam wstając z fotela i rozmasowując obolałe mięśnie – Pamiętasz coś ze wczoraj? - zapytałam z ciekawości.

- Chodzi ci o to kiedy mówiłem, że cię kocham?

Spojrzałam na niego zaskoczona, nie takiej odpowiedzi się spodziewałam.

- Mówiłem prawdę – kontynuował i podszedł do mnie bliżej – Kocham Cię Hermiono, i nie zamierzam z ciebie zrezygnować. Już raz cię straciłem, drugi raz nie mam takiego zamiaru.

Stałam jak spetryfikowana wpatrując się w niego i nie wiedząc co mam zrobić. W głębi duszy aż cała krzyczałam z radości, miałam ochotę ponownie zatopić się w jego miękkich, pełnych wargach, poczuć znowu jego bliskości.

- Ja nie wiem co powiedzieć – wyszeptałam.

- Zrobiłbym dla ciebie wszystko – z każdym słowem zmniejszał odległość między nami, opuszkami palców pogładził mojego policzka – Na prawdę wszystko – wyszeptał muskając moje usta swoimi.

Mimowolnie przymknęłam powieki czekają na dalszy rozwój wydarzeń. Draco troche pewniej przyciągnął mnie do siebie i wpił się w moje wargi, instynktownie wplotłam swoje palce w jego miękkie, blond włosy. Był to pocałunek pełen pasji, miłości i pożądania. Przez ten jeden moment byłam tylko jego a on mój. Kiedy w końcu się ode mnie odsunął, spojrzał na mnie z nadzieją wymalowaną w jego błękitnych, iskrzących się oczach.

- Muszę iść – wyszeptałam i czym prędzej opuściłam jego dormitorium. Gdy tylko wyszłam na korytarz oparłam się o chłodną ścianę, a na moich ustach pojawił się delikatny uśmiech.

To z pewnością był początek czegoś nowego

        Przez większość dnia chodziłam rozmarzona, i nie umiałam się na niczym skupić. Cały czas rozmyślałam o porannym pocałunku z Malfoyem, zachowywałam się gorzej niż zakochana nastolatka, ale czy było coś złego w tym, że do mojego życia zakradło się odrobinę szczęścia, które dodawało mi skrzydeł? Wiedziałam, że rozmowa o dzisiejszych wydarzeniach była tylko kwestią czasu, ale co tak na prawdę przyniesie? Tego nie mogłam być pewna.

***

       Kiedy tylko za Hermioną zamknęły się drzwi, przeklinałęm siebie w duchu. Czemu musiałem być aż takim skończonym kretynem? Co jeśli teraz będzie mnie unikała? Przecież mogłem to załatwić inaczej,a nie gadać to co mi ślina na język przyniesie. Na Salazara! Oby tylko nie pokomplikowało i tak już skomplikowanej relacji między nimi. Z drugiej strony czułem radość nie do opisania, nie odepchnęła mnie kiedy ją pocałowałem, a to już jakiś sukces. Chciałem z nią spędzić resztę życia, o ile zbliżająca bitwa mi na to pozwoli. Czasami wolałbym się spakować i porzucić cały ten syf, którym się otaczam. Coraz częściej powątpiewał w słuszność całej tej wojny, zginą niewinni ludzie, matki stracą synów, żony mężów. Gdzie w tym wszystkim logika? Przecież każdy zasługuje na szczęście, nie ważne czy jest czystokrwistym czarodziejem czy mugolakiem.

Draco staczasz się – powiedział do siebie i uśmiechnął się pod nosem. Jeszcze kilka miesięcy temu miał całkiem inne poglądy a teraz? Przejmuje się losem szlam i zdrajców krwi, a oni i tak będą do końca życia go mieli za śmierciożercę. Może po wszystkim uda mu się wyjechać z Hermioną, do miejsca gdzie będą mogli zacząć od nowa z czystą kartą, do miejsca które będzie ich prywatnym rajem na ziemi.

***

         Pierwsze oznaki wiosny powoli zaczynały dawać o sobie znać. Dni stawały się coraz dłuższe, a na błoniach Hogwartu pojawiły się pierwsze przebiśniegi. Uczniowie coraz chętniej wychodzili na zewnątrz zaczerpnąć trochę świeżego powietrza i nacieszyć się ciepłymi promieniami słońca, które delikatnie pieściły ich twarze.

Wracałam właśnie z biblioteki, kiedy do moich uszu dobiegły przytłumione krzyki dochodzące z jednej z opuszczonych sal.

Pchnięta ciekawością zatrzymałam się przy wejściu do klasy i przystawiłam ucho do drzwi. Od razu rozpoznałam pełen pretensji i nienawiści głos Rona i piskliwi głos Lavender, która błagała rudzielca żeby jej nie zostawiał. Ten zdawał się nie zwracać uwagi na rozpacz dziewczyny śląc na nią serie obelg, które jeszcze bardziej ją upokarzały.

Po kilku minutach usłyszałam jak ciężkie kroki zbliżają się w stronę wyjścia, w ostatniej chwili udało mi się ukryć za rogiem korytarza, z którego miałam dobry widok na to co będzie działo się dalej. Cały czerwony na twarzy Ron wyszedł na korytarz Hogwartu i uważnie się rozejrzał, po czym ku mojej uldze skierował się w całkiem przeciwną stronę. Odczekałam jeszcze kilka minut, ale nic się nie działo Lavender ciągle była w klasie. Mimo wszystkich nieprzyjemności jakie doświadczyłam przez tą dziewczynę, zaczęłam się lekko o nią niepokoić, a co jeśli stała się jej jakaś krzywda?

Ostrożnie zbliżyłam się do lekko uchylonych drzwi i niepewnie weszłam do środka. W pomieszczeniu panował lekki półmrok. Sala wyglądała jak istne pobojowisko, wszędzie walały się porozrzucane książki, pióra i stosy pergaminów, a nawet porozwalane części ławek. Lavender siedziała skulona na jednym z krzeseł, które w połowie było pozbawione oparcia. Na dźwięk kroków odwróciła się w moją stronę, ale zaraz schowała twarz za kurtyną gęstych, blond włosów.

- Czego chcesz?

- Słyszałam krzyki, chciałam się upewnić czy wszystko w porządku – odparła zmniejszając coraz bardziej dystans jaki dzielił mnie od gryfonki.

- Jak widzisz żyję – odpowiedziała kąśliwie patrząc mi hardo w oczy.

Dopiero kiedy pokazała mi swoją twarz, zauważyłam pod jej okiem sporego siniaka

- On ci to zrobił? - zapytałam.

- I co z tego? Rozzłościłam go – wzruszyła ramionami.

- I to jest powód, żeby podnosić rękę na kobietę? - mój głos ociekał ironią – Czemu mu na to pozwalasz?

- Kocham go

- Nie wierzę - skrzyżowałam ręce na piersi i spojrzałam na dziewczynę.

- Spójrz na mnie – odparła – Jak ja wyglądam? Do najszczuplejszych nie należę, na dodatek ta kupa siana na mojej głowie – instynktownie dotknęła swoich włosów – Kto by mnie chciał się spotykać z taką dziewczyną jak ja? - prychła - Co innego z tobą. Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę, chciałabym być tak piękna jak ty.

- Patrzę i wiesz co widzę? - zajęłam krzesło na przeciwko niej – Ładną, mądrą i wartościową dziewczynę, która się trochę pogubiła. Jeśli będziesz się czułą piękna to taką też cię będą postrzegali. Nie musisz mieć figury jakie super modelki z najnowszej rozkładówki magazynu o modzie, wystarczy że będziesz sobą.

- Tak myślisz?

Pokiwałam twierdząco głową.

- Tak – na moich ustach pojawił się delikatny uśmiech – Ale pierw musisz przestać się traktować jak popychadło. Zasługujesz na kogoś o wiele lepszego niż Ron.

Lavender przez dłuższą chwilę milczała, widziałam po jej oczach że nad czymś się intensywnie zastanawia. Po dłuższej chwili niespodziewanie wstała, wyściskała mnie i bez słowa opuściła klasę.

Wiedziałam, że podjęła właściwą decyzję.

       Zamyślona wracałam do lochów kiedy moją uwagę przykuło duże zbiorowisko ludzi gromadzących się tuż przed wejściem do wielkiej sali. Przepchnęłam się przez grupkę stłoczonych uczniów, aż wreszcie dotarłam do przyczyny całego zbiorowiska. Na oczach praktycznie całej szkoły Lavender z furią wymalowaną twarzy wrzeszczała na zdezorientowanego Rona, który nie wiedział co tak na prawdę się wokół niego dzieje. Dopiero kiedy dostał siarczystego policzka od dziewczyny, zdawał się lekko otrzeźwieć i czym prędzej bez żadnego słowa opuścił Wielką Salę.

- Powiedz mi, że się przewidziałem – usłyszałam rozbawiony głos Harry'ego, który stanął po mojej prawej stronie.

- Wygląda na to, że Ronald właśnie stracił ostatniego sojusznika – zaśmiałam się.

- Myślę, że trzeba to odpowiedni uczcić – Harry wyszczerzył zęby w uśmiechu - Co powiesz na dużą porcję budyniu czekoladowego w moim towarzystwie?

- Przyjmuję pana zaproszenie panie Potter – uśmiechnęłam się i ramię w ramię skierowaliśmy się do stołu gryfonów, gdzie właśnie podano podwieczorek.

***

         Kompletnie zmęczony wracałem właśnie z treningu, kiedy w połowie drogi do lochów usłyszałem jak czyjś piskliwy głos woła moje imię. Z lekkim poirytowaniem zatrzymałem się i odwróciłem w stronę wołającej mnie dziewczyny, która z lekką zadyszką podbiegła do mnie.

-O co chodzi Lavender? - spytałem obojętnie, nie ufałem tej dziewczynie.

-Mam ci coś ważnego do powiedzenia - odparła łapiąc oddech przy każdym kolejnym słowie, dopiero kiedy odgarnęła plątaninie swoich długich blond włosów, zauważyłem niezłego siniaka na jej twarzy.

- Kto ci to zrobił?

Widziałem jak na moje słowa lekko się speszyła.

-Ron – odparła wreszcie – To o ni chciałam pogadać.

Poczułem jak krew we mnie zawrzała kiedy padło imię Wieprzleja.

- Hermiona cię nie zdradziła, Ron to wszystko dokładnie ukartował,a ja mu pomogłam. Chciał jej pokazać, że z nim się nie zadziera.

- Czemu miałbym ci uwierzyć?

- Bo przejrzałam na oczy, wiem że pewnie z Hermioną mnie nienawidzicie, ale na prawdę żałuję tego co zrobiłam. Mam tylko nadzieje, że Ron w końcu dostanie za swoje – na te słowa rozpłakała się, odwróciła i pobiegła w tylko sobie dobrze znanym kierunku, pozostawiając mnie w kompletnej dezorientacji. Już sam nie wiedziałem co mam o tym wszystkim myśleć, ale czy to było ważne? Było minęło, czasu nie cofnę ale za to mogę naprawić to co przez własną głupotę zepsułem.