Rozdział 1

Kochani długo nad tym myślałam i po przeanalizowaniu pomysłów w mojej głowie na to opowiadanie doszłam do wniosków, że niestety nie dam rady  pisać wszystkiego z perspektywy Draco i muszę dodać jeszcze kilku narratorów.

Zmieniłam też szablon bloga, mam nadzieje że wam się podoba.

Przepraszam za opóźnienie, ale ostatnio dużo się dzieje i miałam mało czasu dla siebie.

***

         Zbliżała się godzina 23,  leżałem na łóżku i z niecierpliwością zerkałem na okno wyczekując sowy z odpowiedzią na mój list.  Jest jedna osoba, która mogłaby mi pomóc w odnalezieniu córki Czarnego Pana.  Moje rozmyślanie przerwało delikatne pukanie w szybę, pędem zerwałem się z łóżka przewracając tym samym stolik na którym stały butelki Ognistej. Otworzyłem okno i mała brązowa sowa wleciała do pokoju, odczepiłem list przyczepiony do jej nóżki, a ta odleciała. Usiadłem  na łóżku i zacząłem czytać.

Drogi Smoku,

Bardzo zaskoczył mnie Twój list, jestem w szoku. Nie miałam pojęcia, że Czarny Pan ma zaginioną córkę. Cieszę się, że zwróciłeś się z pomocą do mnie, mimo że jeszcze nie należę do grona śmierciożerców. Obiecuje, że będę się uważnie rozglądała i jeśli ją znajdę niezwłocznie Cię o tym powiadomię. Będziemy w kontakcie.

                                                                                                                                          Całuję, Lisica

Tak naprawdę nie miałem pojęcia kim jest lisica, jedyne co wiem to, że jest szpiegiem w świecie czarodziejów i należy do Zakonu Feniksa. Jest ona jedną z osób do których Voldemort ma największe zaufanie, mimo że nie została jeszcze naznaczona. Możemy się z nią kontaktować tylko za pomocą listów. Tak naprawdę zżera mnie wielka ciekawość jak ona wygląda? Jakie jest jej prawdziwe imię? Czy kiedykolwiek wcześniej już ją widziałem? Nienawidziłem tajemnic,  ale w tej sytuacji miałem związane ręce.  Zasnąłem z myślą, że to ja będę tym który odnajdzie córkę Czarnego Pana.

***

W Norze panował istny chaos spowodowany przygotowaniami do ślubu Billa i Fleur. Zostały 3 dni do ceremonii, a ja  razem z Ginny nie kupiłyśmy jeszcze sukienek! Jeszcze z rok temu nie przywiązywałabym do tego tak dużej uwagi i ubrała pierwszą lepszą sukienkę jaką bym znalazła. Przez ostatnie miesiące wiele się zmieniło, ze starej Hermiony Granger pozostał tylko spryt i pragnienie pochłaniania jak największej wiedzy. Zaczęłam wreszcie o siebie dbać z czego bardzo cieszy się moja ruda przyjaciółka.  Najbardziej zadowolona byłam z moich długich kasztanowych włosów, które z wielkiej szopy loków zmieniły się w delikatne fale i kaskadami opadały mi na ramiona i plecy, zachwycona byłam też z perfekcyjnego makijażu, którym nauczyłam się podkreślać moje oczy.
- Hermiona chodź! Ile na Ciebie trzeba czekać?- z zamyślenia dobiegł mnie wołający głos mojej przyjaciółki.
Chwyciłam torebkę i szybko zeszłam po schodach do kuchni gdzie czekała na mnie uśmiechnięta Ginny.
- To co gotowa na to by znaleźć kreację swoich marzeń? - zapytałam.
- Już się nie mogę doczekać kiedy to chłopakom szczęki na nasz widok opadną - odpowiedziała rudowłosa.
Wyszłyśmy za bramę Nory, chwyciłam Ginny za ręke i teleportowałyśmy się na Pokątną. Skierowałyśmy się prosto do sklepów z sukniami wieczorowymi.  W końcu po czterogodzinnych poszukiwaniach zadowolone z zakupów wyszłyśmy ze sklepu. Kupiłam sobie ładną koronkową czerwoną sukienkę z wycięciem na plecac a do tego czarne szpilki z czerwoną podeszwą, które idealnie kontrastowały z sukienką, natomiast Ginny kupiła rozkloszowaną sukienkę w kolorze fiołkowym a do niej śliczne berzowe półbuty.
Nagle nad Pokątną niebo poszarzało i zaczęła się unosić czarna mgła, która ograniczała widoczność, z każdej strony słyszałam wybuchy, dźwięk tłuczonego szkła, krzyki ludzi. Dostrzegłam obraz który mnie przeraził, dwóch zamaskowanych mężczyzn w czarnych szatach, zaczęli zdzierać z kobiety ubrania i dokładnie przyglądać się jej ciału, centymetr po centymetrze, po chwili jeden z nich wyciągnął różdżkę i snop zielonego światła ugodził kobietę prosto w klatkę piersiową. Nie żyła.  
Stałam jak sparaliżowana a zarazem troszkę zafascynowana i podniecona tą okrutną sceną.
Śmierciożercy zauważyli  mnie i Ginny i zaczęli podążać  w naszym kierunku,  w ułamku sekundy zerwałam się do ucieczki ciągnąc ze sobą Ginny, zaklęcia rzucane przez śmierciożerców przemykały koło mojej głowy, byli szybsi więc z łatwością nas doganiali, skręciłam w najbliższą ciemną uliczkę, chwyciłam Rudą za rękę i teleportowałam się przed bramę Nory. 
Poczułam wielką ulgę widząc jasne, bezchmurne, niebieskie niebo i słońce którego promienie delikatnie pieściły moją skórę. Zamknęłam oczy i zaczęłam powoli nabierać powietrza do płuc, czułam, że serce bije mi jak szalone. Spojrzałam na Rudą, w jej oczach dało się dostrzec strach, a twarz miała całą zaróżowiałą z wysiłku, w milczeniu ruszyłyśmy do domu.

***

Dochodziła godzina piętnasta,  w salonie zebrała się mała grupka śmierciożerców, którzy mieli dzisiaj szukać zaginionej córki Czarnego Pana.  Mieliśmy działać parami.  Moją parą był Zabini, Pansy miała za Partnerkę moją siostrę, Rebecca z Trevorem, Snape wraz ze swoją żoną, oraz moi Rodzice. Równo o piętnastej teleportowaliśmy się na Pokątną, mieliśmy nie oszczędzać żadnej kobiety, każdą trzeba było sprawdzić, wcale nie byłem zadowolony z faktu, że muszę dotykać szlam, ale pragnienie znalezienia cóki mojego Pana było większe, przepełniało mnie całego. Gdy tylko znaleźliśmy się na Pokątnej ludzie zaczęli krzyczeć i wpadać w popłoch. Spojrzałem na Blaise,  zawsze rozumieliśmy się bez słów. Szybko znaleźliśmy swoją pierwszą ofiarę, która próbowała schować się między murami dwóch budynków, Diabeł związał jej ręce i nogi zaklęciem i zaczęliśmy zdzierać z niej ubrania,  przyjrzałem się dokładnie jej ramionom, milimetr po milimetrze żeby niczego nie przeoczyć, jednak znamienia tam nie było. Nie spodziewałem się, że od razu znajdziemy córkę Voldemorta, ale gdy okazało się że to zwykła nic nie warta szlama, poczułem się trochę rozczarowany.   Blaise lubił bawić się w pana życia i śmierci, dzisiaj najwyraźniej miał ochotę być Panem Śmierci, i każdą dziewczynę, która okazała się być szlamą zabijał.  Po kolejnej nieudanej próbie poczułem, że ktoś nam się przygląda, odwróciłem się i zobaczyłem tą szlamę Granger wraz ze swoją rudowłosą przyjaciółeczką, najwyraźniej przyglądały się całej tej scenie. 
- Fajnie by było je trochę nastraszyć - pomyślałem. Szturchnąłem Diabła aby spojrzał w tą samą stronę co ja. Ruszyliśmy w stronę dziewczyn, widziałem jak przerażenie rośnie na twarzach obu dziewczyn. lubiłem siać spustoszenie i zgrozę. Zaczęły uciekać, więc nie pozostaliśmy im dłużni i zaczęliśmy je gonić, powoli je doganialiśmy gdy nagle skręciły w jedną z uliczek i  zdążyłem zauważyć zarys obracającej się Granger i charakterystyczny dźwięk podczas teleportacji.

*** 

Mam nadzieje, że rozdział wam się spodoba.
Pozdrawiam ciepło ;)