Rozdział 2

Ten rozdział dedykuję Jagodzie, która wytrwale czeka na następny rozdział ;)  Wreszcie się go doczekałaś kochana ;)

Wyjeżdżam na wakacje 29 czerwca na dwa tygodnie, więc kolejny rozdział pojawi się dopiero jak wrócę, bo raczej nie będę miała dostępu do Internetu. 

***

Powoli gorące, złote słońce chowało się za horyzontem tworząc przepiękną, różową smugę światła na niebie,  wiał lekki wiosenny wietrzyk, stałam w dużym i przepięknym ogrodzie, który urywał się tuż koło wejścia do lasu, zauważyłam dwójkę malutkich, bawiących się ze sobą dzieci. Mieli może po 2 albo 3 latka nie więcej. Chłopiec miał bardzo jasną blond czuprynę i śliczne, duże niebieskie oczy. Dziewczynka natomiast, miała brązowe loczki w których dało się dostrzec miedzianie refleksy. Na pierwszy rzut oka można było dostrzec, że ta dwójka była ze sobą nierozłączna, wszędzie chodzili razem, chłopiec troszczył się o dziewczynkę, gdy ta się przewróciła, on szybko biegł by pomóc jej wstać.  – Uśmiechnęłam się sama do siebie na ten widok -  Nagle dookoła zrobił się chaos, niebo przykryły ciemne chmury, w ogrodzie zaczęli pojawiać się przeróżni czarodzieje, dwójka dzieci stała przytulona do siebie nie wiedząc co się dzieje, dookoła przelatywały błyski rzucanych zaklęć, i wtedy moją  uwagę przykuła postać samego Albusa Dumbledorea, widziałam jak zbliżał się powoli do dzieci z nieodgadnionym wyrazem twarzy, spojrzał z lekkim grymasem na dziewczynkę i wziął ją na ręcę, w tym samym momencie z domu wybiegł młody przystojny mężczyzna o kruczoczarnych włosach, biegł ile tchu w płucach w kierunku Albusa,  lecz ten jak najszybciej teleportował się z dziewczynką, z ust mężczyzny wydobył się przeraźliwy krzyk rozpaczy, przeplatany z obietnicami zabicia Dumbledorea.

Obudziłam się cała zalana potem i z przyśpieszonym oddechem, spojrzałam na okno zaczynało dopiero świtać. Sięgnęłam po szklankę z wodą stojącą na szafce nocnej obok mojego łóżka, upiłam spory łyk chłodnej cieczy i od razu zrobiło mi się lepiej. Opadłam z powrotem na łóżku i zastanawiałam się nad tym co widziałam, czy to był tylko sen? I dlaczego Dumbledorea porwał tą dziewczynkę?  To wszystko wydawało mi się absurdalne, pierw śmierciożercy na ulicy pokątnej, czego oni tak naprawdę chcieli? Odkąd wróciłyśmy z Rudą z zakupów żadna z nas nie wspomniała o zaistniałej sytuacji, wolałam też nic nie mówić Harry’emu i Ronowi, bo musiałabym słuchać wykładów na temat tego na jakie niebezpieczeństwo się  narażałyśmy.
Zwlekłam się z łóżka, i postanowiłam wziąć zimny prysznic, w końcu dzisiaj jeden z najważniejszych dni w rodzinie Weasleyów.

***

Minęły dwa dni od felernego spotkania z Granger, a ja wciąż mam przed oczami widok jej przerażonej twarzy. W mojej głowie toczyła się ostra walka,  w niewytłumaczalny dla mnie sposób, gdy ją wtedy zobaczyłem  poczułem lekkie ukłucie niepokoju, czyżbym się o nią bał? 

-Draco zamknij się – pomyślałem – przecież to tylko nic nie warta szlama. No właśnie szlama, a co jeśli to Granger jest tą, której wszyscy szukają?   Wzdrygnąłem się na samą myśl.  Nie to na pewno nie ona,  mimo że jest jedną z najbardziej utalentowanych uczennic w Hogwarcie, ale to nie musi od razu czynić ją  dziedziczką Salazara.  Byłbym wtedy skończony…  - otrzepałem głowę teatralnie, żeby wyrzucić myśli o Granger i  zacząłem analizowanie innych potencjalnych córek mojego Pana.

Nagle moje drzwi z hukiem się otworzyły a w nich stał nie kto inny jak Pansy Parkinson. Spojrzałem na nią z pod byka i wróciłem do poprzedniego  zajęcia.

-Dracusiu! – usłyszałem jej piskliwy głos -  Tutaj jesteś, a ja wszędzie Cię szukałam – podeszła do mnie i usiadła na kolanach.

- Nie widzisz, że jestem zajęty? – wysyczałem przez zęby – Przeszkadzasz mi Parkinson

- Ale Dracusiu.. – dziewczyna zarzuciła mi ręce na szyję -  może skusisz się na zrobienie sobie małej przerwy?

-  Wiesz co Parkinson? – uśmiechnąłem się do niej uwodzicielsko i wziąłem na ręce – Zamknij oczy.

Dziewczyna posłuchała, upewniłem się że nie podgląda, otworzyłem drzwi i postawiłem na korytarzu.

-Spieprzaj stąd Parkinson, i nie mów do mnie „Dracusiu” wiesz, że tego nienawidzę..

Zostawiłem osłupiałą dziewczynę i zatrzasnąłem drzwi. Podszedłem do barku i nalałem sobie Ognistej, upiłem łyk pozwalając by paląca ciecz rozeszła się po moim gardle i tkani. Tak tego mi było trzeba.

***

Zostało kilka minut do  ślubu Billa i Fleur, wszyscy zaproszeni goście już przybyli i siedzieli na swoich miejscach, tylko Ginny i Hermiona się spóźniały.   Nerwowo spoglądałem co chwile na zegarek, natomiast Harry spacerował tam i z powrotem po kuchni.

- Uhh Ron , ile można siedzieć i się szykować?

- Nie mam pojęcia Har.. – nie zdążyłem dokończyć, ponieważ do kuchni weszła właśnie moja siostra a za nią, anioł  w czerwonej sukience, która uwydatniała wszystkie jej atuty.  Była przepiękna,  miałem ochotę rzucić się na nią, poczuć smak jej ust i pieszczot, chciałem teraz w tym momencie zaciągnąć ją na górę do mojej sypialni i zedrzeć z niej tą sukienkę.

- Ślicznie wyglądacie dziewczyny -  powiedział Harry wyrywając mnie też tym samym z rozmyślań

- Tak Harry ma rację -  zdążyłem wyjąkać – To co idziemi?

- Jasne – dziewczyny uśmiechnęły się i wyszły pierwsze z kuchni do ogrodu, kierując się wprost do białego namiotu gdzie miała odbyć się cała ceremonia.

Gdy szliśmy za dziewczynami w stronę namiotu mogłem podziwiać Hermionę bez obawy, że mnie na tym przyłapie, chciałem żeby była tylko i wyłącznie moja, za wszelką cenę postaram się by tej nocy mi uległa.

***

Wraz z Ginny dotarłyśmy do namiotu i zajęłyśmy swoje miejsca, Harry wraz z Ronem usiedli trzy rzędy za nami.

- Mionka – usłyszałam szept Rudej – Widziałaś minę Rona jak Cię zobaczył? Tak się ślinił na Twój widok..

Ruda zaczęla chichotać.

- Ginny na pewno Ci się zdawało – odparłam z uśmiechem

- Zdawało?- Ruda nie umiała przestać się śmiać – Ślinił się na Twój widok tak samo jak Kieł, gdy widzi  jak Hagrid przynosi ze sobą kawał porządnego mięsa.

Mimowolnie też zaczęłam się śmiać.

Na Sali rozbrzmiał  marsz Mendelsona, Bill czekał na Fleur przy ołtarzu a ta z dumnie podniesioną głową kroczyła dumnie w stronę swojego ukochanego, prowadzona przez Ojca.

-Wygląda przepięknie – wyszeptałam do Rudej , a ta potwierdziła lekkim skinieniem głowy.

Ceremonia była krótka, lecz piękna.. pani Weasley wraz z Panią Delacour głośno szlochały ze szczęścia. 
Nagle ołtarz zniknął a wszystkie krzesła poustawiane równo w rzędach rozproszyły się po całym namiocie, robiąc miejsce na parkiet. Goście powoli podchodzili do młodej pary składając im życzenia i dając prezenty.  Następnie przyszła kolej na pierwszy taniec nowożeńców,  orkiestra zaczęła grać a Państwo Młodzi zaczęli z gracją poruszać się w takt muzyki, sprawiając wszystkich w zachwyt, musiałam przyznać, że pasowali do siebie.

- Witaj Hermiono, pięknie wyglądasz – usłyszałam męski głos za swoimi plecami.

Odwróciłam się, i zobaczyłam przystojnego, umięśnionego bruneta

- Wiktor!! –Rzuciłam mu się na szyję – Jak miło Cię widzieć, nie  miałam pojęcia, że Tu będziesz. Ty też nieźle wyglądasz.

Uśmiech nie schodził mi z twarzy.

- O cześć Wiktor, miło Cię widzeć  - obok mnie stanął Ron

- Ciebie również  - odparł Brunet – Hermiono?

-Tak?

-Czy mogę Cię porwać na parkiet? – Krum uśmiechnął się łobuzersko

-Pewnie – podałam mu ręke i ruszyłam z nim na parkiet.

Gdy tańczyliśmy kątem oka dostrzegłam Rona siedzącego koło Harry’ego,  cały czas obserwował mnie i Wiktora, a kolor jego twarzy przybrała kolor purpury.  Przypomniało mi się, jak w czwartej klasie na Balu Bożonarodzeniowym urządził jej awanturę o to że przyszła z Krumem, który jest przeciwnikiem Harry’ego  w Turnieju.

Postanowiłam, że nie pozwolę by i tym razem Rudzielec zniszczył mi dobrą zabawę.

Przetańczyłam z Wiktorem całą noc, była to jedna z najlepszych nocy w moim życiu już dawno tak się nie bawiłam.  Gdy powoli wszyscy goście zaczęli się rozchodzić do domu,  też postanowiłam, że pójdę już się położyć. Wiktor uparł się, że chce mnie odprowadzić i upewnić się, że nie napadną mnie żadne gnomy ogrodowe, domyślałam się że to tylko taki pretekst, ale zgodziłam się.  Szliśmy w ciszy, nasycając się widokiem wchodzącego słońca. Dotarliśmy pod drzwi wejściowe

- Dziękuje za wspaniałą noc, naprawdę świetnie się bawiłam – uśmiechnęłam się do niego wesoło

- Polecam się na przyszłość – wyszczerzył w uśmiechu rząd śnieżnobiałych zębów.

Jezu, ale on jest przystojny – przemknęło mi przez myśl.

- To Dobranoc Wiktorze

-Dobranoc Hermiono

Gdy już miałam wchodzić do Nory poczułam, jak męskie ręce przyciskają mnie do zimnych murów budynku,  zatopiłam się w ciemno brązowych oczach Wiktora,  które wpatrywały się we mnie z fascynacją i pożądaniem. Poczułam jak jego delikatne wargi muskają moje, gdy zobaczył, że nie stawiam oporu stał się pewniejszy, coraz odważniej wpijał się w moje wargi, nie wiem ile minut upłynęło ale gdy w końcu się ode mnie odsunął, zdążyłam tylko wydukać Śpij dobrze i cała zarumieniona zniknęłam jak najszybciej  za drzwiami prowadzącymi do Nory.

***

Lisica szła szybki krokiem w kierunku domu, jej oddech był przyśpieszony a przed oczyma miała ciągle znak wijącego się węża na prawym ramieniu jej najlepszej przyjaciółki.  Nigdy nie myślała, że los  mimo zdrady jakiej się dopuszcza, jakoś jej to wynagrodzi. Jeśli jej najlepsza przyjaciółka dowie się prawdy i zdecyduje, że chce zostać po stronie Czarnego Pana to i ona będzie mogła się odważyć do ujawnienia kim tak naprawdę jest, będzie w końcu naznaczona, nie będzie musiała dalej ciągnąć szopki i udawać szczęśliwej i grzecznej córeczki, w końcu będzie wolna, będzie mogła robić to na co będzie miała ochotę.

Weszła cicho do pokoju, upewniła się, że jej współlokatorka już smacznie śpi i wyciągnęła z biurka kawałek pergaminu. Zaczęła pisać:

Drogi Smoku,

Wiem już kim jest córka Czarnego Pana. Obiecałam Ci pomóc lecz nie zdradzę Ci jej imienia i nazwiska. Przyjdź w piątek o dwudziestej do mugolskiej dyskoteki Piekiełko, tam z pewnością ją znajdziesz.  Życzę powodzenia.

Lisica

P.S. Tylko się nie spóźnij!

***

Mam nadzieje, że sie nie wkurzycie na wątek z Hermioną i Wiktorem.

Obiecuję że wątek z Dramione się pojawi już niebawem i będzie bardzo barwny :) 

Licze na szczere opienie :) 

Pozdrawiam :)