Rozdział 28

Ogłaszam wszem i wobec, że powróciłam na wspomnienia śmierciożercy z zamiarem doprowadzenia tej historii do samego końca ;) Mam ogromną nadzieję, że wybaczycie mi tak długą nieobecność ale musiałam chyba dojrzeć do kontynuowania tej opowieści. Wiem, że trochę krótko ale od czegoś trzeba zacząć powrót ;) Mam nadzieje, że rozdział wam się spodoba.

Ściskam AvadKa ;*
p.s zapraszam również na: http://milosny-skandal.blogspot.com

~~*~~*~~*~~

Kiedy tylko przekroczyłam Riddle Manor poczułam jak ogarnia mnie niepokój.  Przez następne niecałe dwa dni będę musiała udawać przed Tomem,  że jestem tą samą posłuszną mu córeczką. Ale czy to jeszcze możliwe? Po tej całej sytuacji z uwięzieniem Luny i prawdzie o której się ostatnio dowiedziałam.   Od zawsze byłam kiepską aktorką i  można było czytać ze mnie jak z otwartej księgi.  Jak więc miała oszukać najpotężniejszego czarodzieja na świecie, który do perfekcji ? I to w dodatku samego Voldemorta?

Pocieszał mnie jedynie fakt, że miałam spędzić w tym budynku tylko jedną noc i nareszcie będę mogła porozmawiać z mamą. Miałam nadzieje, że dzięki rozmowie z rodzicielką w końcu będę wiedziała co mam robić, bo w chwili obecnej czułam się kompletnie zagubiona.

Całą grupą weszliśmy do holu i od razu skierowaliśmy się w stronę jadalni, gdzie zaczęli zbierać się śmierciożercy. Zajeliśmy swoje stałe miejsca przy stole, gdzie odbywały się zebrania zwoływane przez Toma. Na zebraniu jak zwykle wiało nudą. Poruszali tematy o których w ogóle nie chciałam słuchać.. Śmierciożercy wraz ze swoim panem omawiali taktykę działania i przechwalali się swoimi wyczynami jakimi były tortury szlam, zdrajców i mugoli.   Dopiero kiedy Czarny Pan wstał i ogłosił wszystkim zebranym, że zaatakujemy Hogwart  w kwietniu z zaciekawieniem podniosłam głowę i wysłuchałam wszystkiego co Tom miał do powiedzenia.

Pozostały niecałe dwa miesiące do ostatecznej bitwy, która przesądzi o losie nas wszystkich. Miałam tylko niecałe dwa miesiące, żeby dowiedzieć się jaką ścieżkę wybrać. Coraz częściej łapie się na myśleniu o moim dawnym życiu, kiedy wszystko wydawało się takie beztroskie a największym problemem było napisanie eseju na eliksiry, które zadał Snape.

Z rozmyślenia wyrwał mnie dźwięk odsuwanych krzeseł. Spotkanie skończyło się i wszyscy pośpiesznie kierowali się w stronę wyjścia. Nikt nie chciał przebywać w towarzystwie Voldemorta dłużej niż to było koniecznie.

-Hermiono zostań – usłyszałam lodowaty głos ojca od którego dostawałam dreszczy na całym ciele.

Posłusznie czekałam na swoim miejscu. Wbiłam wzrok w wypolerowany mahoniowy blat stołu i próbowałam uspokoić zszargane nerwy. Dopiero kiedy drzwi za ostatnim śmierciożercą zamknęły się, Tom w końcu przemówił:

-Doszły mnie słuchy, że znowu przyjaźnisz się z Potterem.

Poczułam jak włosy na karku stają mi dęba. Czy wiedział o tym, że pogodziłam się z Harrym i znowu się przyjaźnimy? Czy uzna to za zdradę i solidnie ją za to ukarze? A może tak naprawdę o niczym nie ma pojęcia i wie tylko tyle, że pary razy widziano mnie w towarzystwie Harry’ego?

Postanowiłam  postawić wszystko na jedną kartę. Pewna siebie uniosłam do góry głowę i z wyższością spojrzałam w zielone oczy Toma.

-Pomyślałam, że jeśli na nowo zdobędę zaufanie Pottera to może powie mi coś istotnego na temat zakonu i będziemy mogli to wykorzystać – odpowiedziałam.

Serce biło mi jak oszalałe,  zdawałam sobie doskonale sprawę z tego że byłam fatalnym kłamcą i modliłam się w duchu, żeby Tom mi uwierzył. Ten natomiast wpatrywał się we mnie  bez słowa przez dłuższą chwilę.

-Dobrze – odparł chłodno – Czego się w takim razie dowiedziałaś?

-Na razie niczego nowego -  starałam się aby mój głos brzmiał jak najbardziej naturalnie.

-To postaraj się bardziej – syknął i przywalił z całej siły pięścią w stół – Podobno jesteś taka mądra i bystra, więc nie będzie dla ciebie problemem wyciągnąć od Pottera więcej informacji, a jeśli trzeba będzie to wlej mu do soku dyniowego Veritaserum.  Czy ja naprawdę muszę każdemu w tym domu mówić co dokładnie mają robić?! –jego głos stał się przenikliwie lodowaty – Skoro jesteś moją dziedziczką to zachowuj się jak ona, a nie jak rozhisteryzowana dziewucha!

Czułam jak złość powoli we mnie wzbiera. Starałam się i próbowałam grać posłuszną córeczkę, ale tego było już za wiele.  Nie zastanawiając się zbytnio nad tym co robię ani z konsekwencji które za to poniosę, wstałam od stołu i ruszyłam w stronę wyjścia, kiedy ponownie usłyszałam lodowaty głos Toma:

-Nigdy nie odwracaj się do mnie plecami, kiedy do ciebie mówię! – krzyknął a jego głos echem odbił się od ścian.

-Bo co? Ukarzesz mnie? –prychnęłam – Śmiało! Nie boje się ciebie.

-Crucio!

Upadłam na chłodną marmurową posadzkę i  skuliłam się do pozycji embrionalnej jakby ta mogła mnie ochronić przed niewyobrażalnym bólem, który rozsadzał w tej chwili każdą, nawet najmniejszą komórkę mojego ciała.  Tkwiłam tak skulona odliczając każdą sekundę bólu, który powoli zaczynał ustępować. Resztkami sił zaciskałam mocno zęby i starałam się nie krzyknąć. Nie chciałam mu dać tej cholernej satysfakcji.

 Kiedy w końcu Tom przerwał tortury, pozbierałam resztki swojej godności i nie zaszczycając go nawet spojrzeniem pośpiesznie opuściłam jadalnie.  Jak torpeda popędziłam na górę przeskakując po dwa stopnie na raz. Kiedy w końcu znalazłam się w swojej sypialni, wyczerpana od razu rzuciłam się na miękkie łóżko i dałam upust łzom, które od tak dawna się we mnie wzbierały. Wykończona nawet nie zauważyłam kiedy zasnęłam.

Obudziło mnie delikatne głaskanie po włosach. Otworzyłam delikatnie zaspane powieki i zamrugałam. W pokoju panował przyjemny półmrok spowodowany przez nocną lamkę stojąca na komodzie.

-Jak się czujesz kochanie? – usłyszałam zatroskany głos mamy.

-Bywało lepiej – odpowiedziałam i blado się uśmiechnęłam.

-Przegapiłaś kolację, więc przyniosłam ci parę kanapek – Alison podała mi talerz wypełniony po brzegi kolorowymi kanapkami.

-Dziękuje.

-Chcesz porozmawiać? – zapytała.

Pokiwałam twierdząco głową, i gdy przełknęłam ostatni kęs kanapki zapytałam:

-Dlaczego nie uciekliście?

-Ja i James? – mama się zaśmiała – Kiedy tylko dowiedziałam się, że jestem z tobą w ciąży od razu chciałam się spakować i uciec jak najdalej od tego miejsca, ale prawda jest taka, że gdziekolwiek bym się wtedy z tobą nie udała Tom znalazłby nas i zabił, dlatego rozsądniej było zostać tu i wmówić mu, że to jego dziecko.

-A znamię? Skąd pewność, że to na pewno James jest moim ojcem?

-Znamię o niczym nie świadczy. James ma identyczne. Wszyscy z rodiny Gaunt’ów je posiadali.

Wpatrywałam się w swoją rodzicielkę, jej oczy przepełnione miłością i troską  czule na mnie spoglądały. Powoli wszystko robiło się coraz bardziej wyraziste.   Coraz bardziej wierzyłam, że to faktycznie James jest moim ojcem. A skoro nim jest to żadna przepowiednia, żadne dziedzictwo na mnie nie ciąży. Jestem wolna i sama mogę decydować czego tak naprawdę chcę od życia.

- Jestem pewna, że to właśnie James jest twoim ojcem.

-W takim razie ucieknijmy stąd! Teraz, zaraz! – odparłam ożywiona i zaczęłam pakować do torby wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy.

-Nie możemy.

-Dlaczego?

-Ponieważ musi dojść do tej bitwy to jest jedyna szansa na to aby raz na zawsze usunąć Toma z tego świata.

-Ale..

-Każdy z nas ma do odegrania jakąś rolę Hermiono – przerwała mi – Do rozpoczęcia bitwy Tom musi być święcie przekonany, że jego dziedzic stoi u jego boku.

-Nie wiem czy dam radę.

-Jesteś dzielna, inteligentna i przebiegła – mama przytuliła mnie do siebie – dasz radę wierzę w ciebie kochanie.

Po rozmowie z mamą nie potrafiłam w nocy zmrużyć oka. Przez większość czasu przewracałam się z boku na bo i analizowałam całą naszą rozmowę.  Wiedziałam, że muszę jak najlepiej odegrać swoją rolę.  Tom chciał mieć dziedzica, więc proszę oto jestem.   Przez jeszcze dobrych parę minut układałam w głowie swój plan, kiedy poczułam ciche burczenie w brzuchu więc zarzuciłam na siebie szlafrok i zeszłam na dół do kuchni.

Kiedy tylko weszłam do kuchni od razu dostrzegłam siedzącego przy stole Dracona, pałaszującego kanapki z masłem orzechowym.

-Hej – przywitałam się cicho.

Odwrócił się w moją stronę i spojrzał na mnie zaskoczony.

-Cześć – odpowiedział.

W powietrzu dało wyczuć się napiętą atmosferę. Nie rozmawialiśmy od tego felernego wieczoru, kiedy wyzwał mnie od szlam na szkolnym korytarzu. Bez słowa ominęłam go i podeszłam do lodówki, z której wyciągnęłam mleko, z górnej szafki wyciągnęłam miski i płatki.

-Możemy porozmawiać? – usłyszałam.

-Jasne – odpowiedziałam zaskoczona, wzięłam miskę z płatkami i usiadłam naprzeciwko Dracona.

-Chciałem cię przeprosić, za tą szlamę. Byłem zły, pijany. Ja wcale tak nie myślę – speszony zaczął się tłumaczyć .

-Myślisz, że jedno zwykłe przepraszam załatwi sprawę? – prychnęłam – Powiedziałeś, przeprosiłeś i co dalej? Za jakiś czas zaś będziesz zły, pijany i znowu nazwiesz mnie szlamą?

-Nie to nie tak, ja po prostu czuje się rozdarty – zaczął się tłumaczyć – Ciągle myślę o tej felernej nocy po balu i nie potrafię znaleźć racjonalnego wytłumaczenia całej tej popieprzonej sytuacji.

-A nie przyszło Ci do głowy, że ktoś mnie w to wszystko wrobił? – spojrzałam na niego poirytowana.

-Rozważałem taką opcję.

-Brawo! 10 punktów za spostrzegawczość panie Malfoy – powiedziałam kąśliwie.

-Wiem, że zachowałem się jak dupek ale każda inna osoba na moim miejscu z pewnością zareagowałaby tak samo.

-Wpadłeś w jakąś furię, nie dałeś mi nawet dojść do słowa!

-A co ty byś zrobiła na moim miejscu? Stała i bezczynnie się przyglądała?

-Tu tkwi twój problem Draco – odparłam – Myślisz zawsze o sobie,  o tym żeby to tobie było dobrze, nie ważne jakim kosztem. A nigdy nie pomyślisz o tym jak ta druga osoba może się czuć.

Draco chciał zaprzeczyć, ale mu przerwałam.

-Nawet nie chcę słuchać twoich zaprzeczeń.  Dopóki nie zmienisz swojego zachowania względem innych osób nawet nie mamy o czym rozmawiać. Bo to nie ma najmniejszego sensu  - odparłam i podniosłam się z krzesła by zanieś brudne naczynia do zlewu.

-Wybaczysz mi kiedyś? – usłyszałam.

-Już dawno ci wybaczyłam.

Draco wstał i podszedł do mnie.

-To znaczy, że dasz mi jeszcze jedną szansę? – spojrzał na mnie tymi swoimi hipnotyzującymi błękitnymi oczami przepełnionymi nadzieją.

-Na szansę trzeba sobie zasłużyć – powiedziałam i wyminęłam go.