Rozdział 17

Przepraszam za opóźnienia, ale nie umiałam się oderwać od Igrzysk Śmierci i na dodatek doszła mi praca i ciężko było mi znaleźć czas by coś naskrobać ;)  
Nie wiem kiedy pojawi się następny rozdział, dlatego też nie sugeruje wam żadnej daty z obawy,  że mogłabym się nie wyrobić. Nie jestem zbytnio zadowolona z tego rozdział, ale to samo myślałam o poprzednim a gdy przeczytałam wasze komentarze uśmiechałam się od ucha do ucha przez dobre kilka godzin!  Dziękuje wszystkim wiernym czytelnikom!    I mam nadzieje, że z czasem będzie was coraz więcej. 

~~*~~*~~*~~

Dni mijały spokojnie i w pełnej harmonii. Krajobraz zza oknem robił się coraz bardziej szarawy, a zimne podmuchy wiatru stukały w ogromne  okiennice zamku.  Listopad zbliża się ku końcowi, a jego miejsce zajmie Grudzień.   Wszyscy w Hogwarcie są podekscytowani i z niecierpliwością wyczekują na pierwsze białe płatki śniegu spadające z nieba.  Dla mnie zima jest najgorszą porą roku.  Wszystko opatulone jest białym i zimnych puchem, który pod wpływem ciepłego dotyku ciała, w jednej chwili rozpuszcza się zamieniając w wodno-lodową breje. Westchnęłam.  Dopiero teraz uświadomiłam sobie, jak bardzo moje życie uległo diametralnej zmianie. Stare znajomości się zakończyły, bym mogła nawiązać nowe. Lepsze.  Jestem zadowolona ze swojego obecnego życia. Nic w nim bym nie zmieniła, mam cudownych przyjaciół, na których w każdej chwili mogę liczyć. Już nie raz udowodnili mi, że są gotowi dla mnie dla największych poświęceń. Są niezastąpieni, każde z osobna jak i wszyscy razem.  Uśmiechnęłam się i usiadłam na jednym  parapetów w Pokoju Wspólnym Ślizgonów. Podkurczyłam kolana  i objęłam je ramionami.  Mój wzrok skierowany  był w stronę wielkiego jeziora,  którego spokojną taflę zakłócały spadające z czarnych chmur, niewielkie krople deszczu.  Pamiętam jakby to było wczoraj, to właśnie tutaj poznałam Wiktora, który zaprosił mnie na bal w czwartej klasie.  To właśnie nad tym jeziorem, w którym pływa przeogromna kałamarnica, poznałam swoją pierwszą miłość. Zarumieniłam się na wspomnienie o pierwszych naszych tajemniczych schadzkach, o pierwszych nieśmiałych pocałunkach. Te pocałunki całkiem się różniły od tego, którym Wiktor obdarzył mnie na weselu Fleur i Billa.  Z biegiem czas uświadomiłam sobie, że nie kochałam go w ten sposób jaki mi się wydawało. Lubiłam go i pałałam do niego sympatią. To z nim przeżyłam swój pierwszy w życiu pocałunek. Zwyczajnie na świecie miałam do niego sentyment.
Ciszę, która panowała w Pokoju Wspólnym przerwała moja najlepsza przyjaciółka, która jak wicher przeszła przez pomieszczenie i z trzaskiem zamknęła za sobą drzwi naszego dormitorium. Bez wahania zeskoczyłam z parapetu i czym prędzej udałam się do dormitorium. Gdy tylko weszłam, od razu zauważyłam rudą czuprynę leżącą na łóżku z twarzą schowaną w poduszkę.
-Ginny? - zapytałam niepewnie - Coś się stało?
Nie odpowiedziała mi.
Podeszłam do jej łóżka i usiadłam na jego skraju. Pogłaskałam przyjaciółkę po głowie, z nadzieją, że chociaż tym gestem dodam jej choć trochę otuchy.
-Wiesz, że mi wszystko możesz powiedzieć - zaczęłam niepewnie - Blaise Cię skrzywdził?
Dziewczyna pokiwała przeczącą głową, nie odrywając się od poduszki.
-Ron?  - zapytałam.
Kolejne przeczące kręcenie głową.
-Rodzice?
-Nie - wychrypiała Ginny pomiędzy łzami.
-Poddaje się - wymruczałam - Jeśli będziesz chciała to sama mi powiesz. A teraz chodź się przytulić.
Już kilka sekund później, trzymałam zapłakaną Rudą w swoich ramionach, mocno tuląc ją do piersi.  Siedziałyśmy w takiej pozycji dobre dwie godziny, kiedy wreszcie Ginny uspokoiła się i spojrzała na mnie z zamiarem opowiedzenia mi co się wydarzyło.
-Bo widzisz Hermiono - zaczęła niepewnie - Nawet nie wiem od czego zacząć. Sytuacja jest patowa. A ja kompletnie nie wiem co mam robić.
Spojrzałam na nią pytająco.
-Co masz na myśli?
Ginny przełknęła głośno ślinę, widziałam w jej spojrzeniu, że się nad czymś zastanawia.
-Pierw myślałam, że to przez zmianę klimatu, stres związany ze szkołą, całą tą sytuacją z Ronem i rodzicami. Ale  mija już drugi miesiąc...
-Od czego?
-Od ostatniego okresu - Ginny wypowiedziała to prawie bezgłośnie.
Atmosfera w pomieszczeniu zrobiła się gęsta. W mojej głowie kłębiły się setki pytań.
-Czy Ty chcesz mi powiedzieć, że Ty i Zabini..
- Przespaliśmy się ze sobą  - dokończyła za mnie Ruda.
-Wiedziałam, że Zabini jest nieodpowiedzialny! Ale żeby, aż tak! - wściekłość ogarnęła całe moje ciało, widziałam przerażenie w oczach przyjaciółki. Starałam się przybrać łagodniejszy ton głosu - Dlaczego nie pomyśleliście o zabezpieczeniu?
-To wszystko działo się tak szybko Hermiono.. To był impuls.
-Musimy się upewnić.
- Jak?
-Daj mi chwilę.
Jedno machnięcie różdżką, a budzik znajdujący się na nocnej szafce Ginny zamienił się w test ciążowy.
-Co to jest?
-Mugolski sposób na sprawdzenie czy jest się w ciąży. Nie znam, żadnych magicznych sposobów, a ten wydawał mi się najłatwiejszy i bezproblemowy - oznajmiłam.
-I co ja mam z tym kawałkiem plastiku zrobić?
-Idź do łazienki i nasikaj na niego.
-Po co?
-Ginny! Po prostu idź i to zrób.  Potem Ci wszystko wyjaśnie.
Rudowłosa bez zbędnych protestów udała się do łazienki. Po jakiś dziesięciu minutach pojawiła się z powrotem w dormitorium i zajęła miejsce obok mnie.
-I co teraz?
-Musimy chwilę poczekać na pojawienie się wyniku. Jeżeli pojawią się dwie kreski to znaczy, że nosisz w sobie małego Diabełka  - uśmiechnęłam się pocieszającą do przyjaciółki - A jeżeli jedna, to nie ma czym się martwić.
-No dobrze.
Kolejne minuty były z pewnością najgorszymi minutami w życiu Ginny. Żadna z nas nie ośmieliła się przerwać ciszy panującej w pomieszczeniu. Wydawało się, że minęła wieczność, kiedy w końcu poznałyśmy wyniki testu.
-Dwie kreski - wypowiedziała Ginny ledwo dosłyszalnie, a jej blade kościste dłonie zaczęły się trząść.
-Ginny.. -  zaczęłam - Jakoś sobie poradzimy. Masz mnie, masz Blaise który nie odstępuje Cię na krok i  z pewnością sprawdzi się w roli ojca.
Po piegowatych policzkach mojej najlepszej przyjaciółki zaczęły spływać łzy. Nie mówiąc nic przyciągnęłam ją do siebie i mocno przytuliłam.
-Wszystko będzie dobrze. Zobaczysz za jakiś czas będziemy się z tego śmiały.

Nagle z impetem do dormitorium wbiega zadyszany Zabini.
-Wszędzie Cię szukałem Ginny - dopiero po pewnej chwili jego wzrok skierował się na małą skuloną istotkę w moich ramionach.
-Nie nauczyli Cię w domu pukać Zabini - warknęłam na niego, lecz on całkowicie mnie zignorował.
-Co się stało? - w dwóch krokach znalazł się przy rudowłosej i z troską w oczach jej się przyglądał.
-Zostawię was samych. Wydaje mi się, że musicie poważnie porozmawiać - powiedziałam i czym prędzej opuściłam swoje dormitorium.
Nogi same zaprowadziły mnie do prywatnego dormitorium Malfoya, które dzielił z Zabinim. Zapukałam po czym otworzyłam drzwi. W pomieszczeniu panował przyjemny półmrok, spowodowany tańczącym ogniem w kominku.  Po blondynie nie było ani śladu, lecz to mnie nie zniechęciło. Postanowiłam na niego poczekać. Podeszłam do barku i zapełniłam szklankę po brzegi bursztynowym płynem, po czym zajęłam jeden z foteli na przeciwko kominka. Podkurczyłam nogi pod siebie i upiłam duży łyk trunku. Od razu poczułam, jak alkohol rozgrzewa moje wnętrzności. 
 Przymknęłam powieki. Chciałam przeanalizować całą tą sytuację z Ginny. Z tego co mi wiadomo w Hogwarcie jeszcze nigdy nie było ciężarnej uczennicy. Na moich ustach pojawił się grymas.  Cóż, zawsze kiedyś musi być ten pierwszy raz.  Po piętnastu minutach ze zdziwieniem musiałam przyznać, że moja szklanka jest już pusta.  Podeszłam do barku z zamiarem nalania sobie następnej porcji. Gdy szklanka była już do połowy napełniona, za drzwi niedaleko barku, które prowadzą do łazienki wyszedł właśnie blondyn owinięty w biodrach jedynie ręcznikiem. Z wrażenia niechcący wypuściłam szklankę z rąk, która roztrzaskał się na milion drobnych kawałków, a bursztynowy płyn rozlał się po drewnianej posadzce.
-Riddle?! - głos chłopaka był zaskoczony - Co tutaj robisz? I czemu opróżniasz mój barek?
-Nie mam gdzie iść, bo Diabeł w raz z Rudą przeprowadzają najważniejszą rozmowę w życiu, a ja poczułam niewyobrażalną chęć...

Wtedy stała się rzecz, o jakiej nawet Merlin nie śnił. W jednej chwili, zielony ręcznik zsunął się z bioder chłopaka pokazując go w pełnej okazałości. Przez kilka sekund stałam jak zahipnotyzowana przyglądając się jemu w pełnej okazałości. Był niczym grecki bóg. Idealny.   Dopiero po krótkiej chwili ocknęłam się, zasłoniłam oczy dłońmi i odwróciłam tyłem do chłopaka.
-Mógłbyś z łaski swojej nie pokazywać swojego sprzętu całemu światu?
-Mi to nie przeszkadza - odparł chłopak - Jeśli chcesz patrz do woli.- Poczułam jak zapach męskiego żelu pod prysznic drażni przyjemnie moje nozdrza. Stał zaledwie kilkanaście centymetrów ode mnie. Przez moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz podniecenia.
-Malfoy! Ty skretyniały debilu! Ubieraj się ale to już.
-No dobra, dobra - powiedział rozbawiony po czym, ominął mnie i stanął przed komodą z której wyciągnął czarne bokserki - Lepiej?
-Lepiej - uśmiechnęłam się delikatnie.
Przez dłuższą chwilę przyglądałam się poczynaniom blondyna. Podszedł do barku, nie zwracając na rozbitą szklankę wyciągnął  dwie nowe i wypełnij je Ognistą. Podał mi jedną, po czym sam wziął drugą  i położył się na swoim łóżku. Upił spory łyk, po czym zaczął mi się przyglądać.
-Co? - wypaliłam bez zastanowienia.
-Powiedz szczerze - zaczął - Podobam Ci się?
-Malfoy..
-Widzę  to w Twoich oczach. W Twoim spojrzeniu, kiedy na mnie patrzysz.
-Naćpałeś się mydła Malfoy? Co to za bzdur?
-Próbuję Cię rozgryźć. Dowiedzieć się o czym myślisz, co czujesz, co Cię fascynuje.
-Chcesz wiedzieć co myślę? - podeszłam do leżącego blondyna i zatrzymałam się tuż obok łóżka - Myślę, że czasem na prawdę jesteś skończonym idiotą - powiedziawszy to przechyliłam swoją szklankę, a cała jej zawartość wylądowała na blond włosach chłopaka. 
Z trzaskiem drzwi opuściłam pomieszczenie, zostawiając go w totalnym osłupieniu.

Czemu on tak na mnie działa?  Intryguje mnie a zarazem irytuje do granic możliwości. PALANT! DUPEK! ZADUFANY W SOBIE ARYSTOKRATA! Co to miało w ogóle być? Co to za pytanie? Czy mi się podoba? Prychnęłam pod nosem.  Oczywiście, że tak. Ale co z tego? Nikt nie ma prawa się tego dowiedzieć. Nie chcę dać mu satysfakcji. Nie chcę być kolejnym jego trofeum. Malfoy to Malfoy. Pod wieloma względami dalej jest taki jak był przez ostatnie kilka lat.  Nagle w mojej głowie zaczął się rodzić szaleńczy pomysł. Uśmiechnęłam się. A gdyby tak... rolę się odwróciły? Gdyby to w końcu jakaś dziewczyna, dopadła w swoje sidła słynnego  Draco Malfoya?  Postanowiłam działać od razu. Wolnym krokiem wróciłam pod dormitorium chłopaka, i bez pukania weszłam do środka.  Tylko się nie zakochaj Hermiono - przeszło mi przez myśl.

-Draco - zawołam cicho.
-Jeśli przyszłaś wylać na mnie kolejną porcję Ognistej, to możesz sobie darować - powiedział smętnie.
Dopiero teraz go zauważyłam, siedział  na samym skraju swojego łóżka. Podeszłam do łóżka, i przyjrzałam mu się dokładnie. Na podłodze leżały już dwie opróżnione butelki po Whiskey. Nie było mnie zaledwie dwadzieścia minut, a on doprowadził się do takiego stanu. Cholera - pomyślałam - Mój plan diabli wzięli. Pijany Draco z pewnością nic nie będzie pamiętał.
-Powinieneś się położyć. 
-Nie chce mi się spać.
Kucnęłam na przeciwko blondyna i spojrzałam mu w oczy.
-Przepraszam, wiem że nie powinnam tak ostro zareagować, ale sam przyznasz, że to było bezczelne z Twojej strony.
Blondyn tylko machnął ręką.
-Połóż się - spojrzałam na  niego błagalnym wzrokiem - Dla mnie.
-Zostaniesz ze mną?
-Zostanę.
Szeroki uśmiech zagościł na jego bladej twarzy.
Odebrałam mu do połowy opróżnioną już szklankę i położyłam na szafce nocnej. Położyłam go do łóżka, po czym sama zajęłam miejsce obok.  Oboje leżeliśmy na plecach wpatrując się w baldachim. Żadne nie miało ochoty przerwać ciszy panującej między nami.
Po około piętnastu minutach do moich uszu dotarło ciche pochrapywanie chłopaka. Spojrzałam na niego, a na moich ustach od razu pokazał się uśmiech. Wyglądał tak słodko i niewinnie kiedy spał. Nie potrafiłam się oprzeć, by nie pogłaskać go po policzku. Kilka minut później, okryłam go kołdrą i skierowała się do drzwi, gdy już moja dłoń spoczywała na klamce, usłyszałam cichy głos blondyna, który wypowiadał moje imię. Podeszłam do łóżka, sprawdzić czy wszystko w porządku. Spał głębokim snem.
-Hermiona - usta blondyna lekko się poruszyły, lecz on dalej spał. 
Uśmiechnęłam się do siebie, gada przez sen i najwyraźniej śni o mnie. Pochyliłam się nad nim i pocałowałam go w czoło na dobranoc.
-Hermiona - po raz kolejny wypowiada moje imię - Kocham Cię..
Uśmiech na mojej twarzy w ułamku sekundy znikł, a na jego miejsce pojawił się szok! Czy on właśnie powiedział przez sen, że mnie kocha? Spojrzałam na jego spokojną twarz, na której wymalowany był lekki uśmiech. To niemożliwe. Musiałam się przesłyszeć. 
Postanowiłam odczekać dłuższą chwilę, ale z ust chłopaka nie padło już ani jedno słowo. Zrezygnowana opuściłam pokój i skierowałam się do swojego dormitorium.  Gdy tylko weszłam zobaczyłam śpiącego Blaise, który mocno tulił do siebie Ginny.  Starałam się narobić jak najmniejszego hałasu. Szybko przebrałam się w swoją krótką, czerwoną koszulę nocna, po czym prawie bezszelestnie wsunęłam się pod ciepłą pierzynę. Już po chwili odpłynęłam w krainę morfeusza.

                                                                            *** 

Obudziłem się  bardzo wczesnym rankiem. Pierwsze co poczułem to ból głowy, przypominający o dużej  ilości spożytego alkoholu. Dopiero po chwili zaczęły do mnie docierać wydarzenia wczorajszego wieczoru. Z moich ust wydobyło się ciche jęknięcie. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że wszystko do czego doszedłem, prawdopodobnie zostało skazane na stratę przez moje szczeniackie zachowania. Cholera!  Czy ja zawsze muszę być takim idiotą? Musiałem być, aż tak porywczy? Może byłby inny sposób by wyciągnąć od niej to czy chociaż trochę jej się podobam.  Spojrzałem na zegarek wskazywał godzinę szóstą rano. Westchnąłem. I tak już nie zasnę. Podszedłem do barku i wyciągnąłem malutką buteleczkę z eliksirem na kaca. Już po kilku sekundach poczułem jak po wszystkich objawach porannego kaca, nie ma żadnego śladu. Przeczesałem ręką włosy po czym podszedłem do szafy i nałożyłem na siebie pierwsze lepsze ubrania.  Przez cały czas przed oczami staje mi obraz sfrustrowanej gryfonki. Może już tego nie pamięta? Może nie jest już na mnie zła?  Jak mam jej powiedzieć, że mi na niej zależy? Te oraz setki innych pytań kłębiły się w mojej głowie, nieustanie poszukując jakiejkolwiek odpowiedzi.  Zacząłem nerwowo spacerować po pokoju tam i z powrotem. Tak bardzo chciałbym powiedzieć jej o swoich uczuciach.  Na Salazara! Sam nie wierzę, że o tym myślę.  Po raz pierwszy czuje się tak... dziwnie? Gdy tylko ją widzę, moje ciało przeszywa dziwny dreszcz przyjemności, uwielbiam patrzeć w te jej czekoladowe oczy, w których nieustannie tańczą szczęśliwe ogniki, uwielbiam słuchać tonu jej głosu, gdy jest blisko mnie serce za każdym razem o mało nie wyskakuje mi z piersi.   Czy to jest normalne?  Nigdy wcześniej nie czułem się tak jak teraz. Nigdy wcześniej, nie zależało mi na niczyjej opinii. Zawsze robiłem to co chciałem, nie licząc się z konsekwencjami. A teraz? Analizuje każdy swój ruch, każde poczynanie. Staram się być dla niej idealny. Ale czy choć w małym stopniu to zauważyła? Czy dostrzegła zmiany jakie we mnie zaszły odkąd bliżej się poznaliśmy? Ta dziewczyna miała na mnie wielki wpływ. Przy niej chciałem być lepszym człowiekiem.   Za wszelką cenę  postaram, się by chociaż w najmniejszym stopniu pokochała mnie tak jak ja kocham ją.

~~*~~*~~*~~

Mam nadzieje, że wybaczycie mi ten krótki rozdział. Obiecuje, że następne znowu będą dłuższe ;)