Rozdział 21

Przepraszam, za to że testuję waszą cierpliwość ale jutro mam już pierwsze kolokwium na które musiałam się przygotować, choć i to mnie nie tłumaczyz  faktu, że od dawna nie dodałam nowego rozdziału. No ale w końcu nadszedł dla nas ten radosny moment i oto jest rozdział dwudziesty pierwszy.  Jak dla mnie jest nijaki, mógłby być o wiele lepszy ale zmęczenie robi niestety swoje. W głębi duszy mam nadzieję, że wam się spodoba. 
P.S. Tak nieskormnie się pochwalę, że mam dzisiaj urodzinyxD
Miłego czytania! 

~~*~~*~~*~~

Stałam jak sparaliżowana zagłębiając się  w hipnotyzujących niebieskich tęczówkach blondynka, które patrzyły na mnie w tym momencie z miłością.  W mojej głowie panował istny mętlik spowodowany wyznaniem chłopaka. O tym że mówił szczerze byłam przekonana, widziałam to w jego oczach.  Czułam jak język zawiązuje mi się w supeł, a umysł rozpaczliwe poszukuje odpowiedzi.  Czy powinnam wyznać, że czuje do niego to samo? A co jeśli, mnie kiedyś zrani i znowu będę cierpiała? A co jeśli, ktoś weźmie go za mój słaby punkt i będzie wtedy narażony na niebezpieczeństwo? Czemu akurat teraz zaczęły targać mną wątpliwości?

Adrenalina zaczęła pulsować w moich żyłach.

Ogarnij się! Przecież  go kochasz! – zapiszczał cichy głosik w mojej głowie.

-Draco.. ja..

-Nie wiesz co myśleć, potrzebujesz czasu.. – dokończył za mnie z przekąsem.

Otwierałam usta żeby zaprzeczyć, ale mnie ubiegł.

-Rozumiem – zmrużył oczy  - Nie wiem co mnie podkusiło, żeby Ci to powiedzieć.  Najlepiej będzie jak obydwoje zapomnimy o dzisiejszej rozmowie. 

Bez słowa obrócił się i odszedł w stronę drzwi wejściowych.

Dopiero po kilku sekundach zaczęłam trzeźwo myśleć. Wpatrywałam się  w oddalającą postać chłopaka, który wyróżniał się na tle białego puchu.

Oczy zaszły mi łzami.

Spojrzałam na nadgarstek, który teraz ozdabiała śliczna bransoletka. Ku mojemu zaskoczeniu czerwona zawieszka, zaczęła lekko podrygiwać i wskazywać  stronę gdzie postać Dracona robiła się coraz bardziej oddalona.

Znałam już odpowiedź.

***

-Czy Ty na prawdę jesteś taką idiotką Lavender czy tylko udajesz? -  patrzyłam pogardliwie na blondynkę, która z zaciętym wyrazem twarzy starała się udawać twardą.

-Ale Mon-Ron - zawołała swoim piskliwym głosem - Niby co Ty chcesz jej zrobić?

-Zniszczyć jej życie. Sprawić by zapamiętała mnie na zawsze Lavender by nas zapamiętała. Dlatego tak ważna jest dla mnie Twoja pomoc. - dotknąłem policzka dziewczyny i spojrzałem w jej niebieskie oczy - Kochasz mnie Brown?

-Ależ oczywiście! - zapiszczała swoim słodkim głosikiem.

-Zrobiłabyś dla mnie wszystko?

-Przecież wiesz, że tak.

-To posłuchaj mnie uważnie..

*** 

Nadzieja..

W jednej sekundzie prysła jak bańka mydlana.

Gorycz..

Czułem jak przelewa się przez moją duszę gasząc w niej ostatni tlący się już płomyk nadziei,  a wskrzesza pożar rozpaczy i rozczarowania.

Czy na prawdę jestem, aż takim głupcem by wierzyć w to, że zawsze będzie tak jak to sobie zaplanowałem?  Co ty sobie do cholery wyobrażałeś Smoku? - mruknąłem sam do siebie -  Powiesz jej, że ją kochasz a ona z radości rzuci się Tobie w ramiona?

Ciche prychnięcie wydobyło się z moich ust. 

Przecież Hermiona nie jest jedną z tych pustych nachalnych panienek. To kobieta, która zna swoją wartość. 

Mimo wszystko nie żałuję. Po raz pierwszy w życiu odważyłem się otworzyć przed drugim człowiekiem.  Nie stchórzyłem. 

-Draco poczekaj! - usłyszałem ciche wołanie za plecami.

Przystanąłem niemal natychmiast.

Serce zaczęło bić jak oszalałe, a malutki płomyk nadziei na nowo we mnie zagościł i z sekundy na sekundę się powiększał.

Odwróciłem się a przed oczami stanął mi najpiękniejszy widok jaki kiedykolwiek mogłem sobie wyobrazić.   Hermiona była jeszcze piękniejsza niż przed paroma minutami. Kilka niesfornych kosmyków delikatnie muskało jej zaróżowiałe od mrozu policzki, a płatki śniegu na włosach i rzęsach mieniły się niczym diamenty. 

-Przepraszam - usłyszałem jej aksamitny głos.

-Nie rozumiem..

-Przepraszam za milczenie. Zaskoczyłeś mnie. Ja... do tej pory nie wiem czy postępuje słusznie. Nie wybaczyłabym sobie gdyby cokolwiek coś Ci się stało, a wiążąc się ze mną będziesz narażony na niebezpieczeństwo. 

-Chrzanić to! - ująłem jej delikatną twarz w dłonie - Kocham Cię rozumiesz?  O nic więcej nie dbam. Liczysz się dla mnie tylko Ty, nawet jeśli grozić mi będzie jakieś niebezpieczeństwo to pokonamy je razem..

Przymknęła powieki,a  twarz wtuliła w moje lodowate dłonie.  Przez cały czas bacznie obserwowałem jej twarz i emocje jakie przez nią przechodzą. W końcu otworzyła leniwie oczy, a ja zatopiłem się w tych czekoladowych tęczówkach.

Czas mógłby przestać dla mnie istnieć.

Nagle poczułem ciepły i delikatny dotyk warg na swoich ustach. 

-Kocham Cię Draco - wyszeptała.

W jednej sekundzie poczułem, że mam wszystko czego tak bardzo pragnąłem.  Kobieta, którą kocham nad życie odwzajemnia moje uczucie! Merlinie czyż to nie cudowne?!

Przyciągnąłem ją bliżej siebie i wpiłem się w jej wargi całując ją delikatnie. Bez wahania odwzajemniła pocałunek, co sprawiło, że nabrałem większej pewności siebie.   Pocałunki stawały się coraz bardziej zachłanne i natarczywe. Przepełnione pożądaniem i tęsknotą za drugą osobą.   Czułem jak kolana powoli się nade mną uginają, a świat zaczął wirować w oszałamiającym tempie.  Marzenia jednak się spełniają..

-Warto było czekać  - wymruczałem.

-Aaaaaaaaa! - moich uszu dobiegł krzyk  Zabiniego, który został zagłuszony hukiem. 

Odruchowo sięgnąłem do tylnej kieszeni po różdżkę.

-Zostań tutaj a ja sprawdzę, co się stało - rozkazałem.

-Chyba oszalałeś, że puszczę Cię tam samego! - Hermiona spojrzała na mnie wyzywająco - Idę z Tobą.

-Nie chcę by coś Ci się stało..

-Z nas dwojga to ja jestem córką Czarnego Pana - uśmiechnęła się przebiegle.

Wywróciłem oczami.

-Niech będzie, ale pod jednym warunkiem. Jeśli powiem Ci, że masz uciekać to masz to zrobić jasne?

Brunetka kiwnęła głową na znak, że się zgadza.

-Trzymaj się blisko mnie - powiedziałem półszeptem i powoli ruszyłem w kierunku skąd dobiegał wrzask przyjaciela.

Już po chwili dostrzegłem ciemną sylwetkę przyjaciela leżącego w zaspie śniegu. 

-Blaise! - zawołałem niepewnie

-Żyję! Nic mi nie jest! - czarnoskóry podniósł się z zaspy i strzepał z siebie resztki śniegu, który w większości zdążył się już roztopić bo zetknięciu z jego ciepłą skórą.

-Co się stało? - zapytałem.

-Eeee... - Diabeł podrapał się po głowie - No więc ten tego... Chcieliśmy z Trevorem nabrać trochę świeżego powietrza  i wyszliśmy na balkon na papierosa no i wtedy eeee... zleciała mi zapalniczka i się poślizgnąłem i eee.. wyleciałem przez barierkę - Zabini wyszczerzył zęby w niewinnym uśmiechu.

-Odkąd pamiętam to zawsze do odpalania papierosów używałeś różdżki Blaise - uniosłem prawą brew.

Diabeł się zmieszał.

-No ale to była zapalniczka Trevora - tłumaczył się.

-Słuchaj Zabini - uśmiechnąłem się zawadiacko - Znamy się nie od dziś.

-Nooo - Blaise przytaknął z aprobatą - Kontynuuj..

-Znam Cię na tyle dobrze mój przyjacielu, że śmiem twierdzić, że podsłuchiwałeś!

-Coo?! Ja? W życiu. 

-Zabini.. - Hermiona spojrzała na niego wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu.

-No dobra, podsłuchiwałem ale tylko troszkę! I to dziewczyny mnie namówiły!

 -Ciekawość to pierwszy stopień do piekła! - Hermiona wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

-To się świetnie składa. Idealne miejsce dla Diabła!

                                                                             *** 

Przez następne kilka dni w Riddle Manor panował istny chaos. Pani Zabini wraz z moją matką ubzdurały sobie, żeby wesele Ginny i Blaise zostało połączone wraz z Balem Sylwestrowym.  Od rana do wieczora zajmowaliśmy się załatwianiem wszystkich formalności związanych ze ślubem,  wybieranie sukni dla panny młodej, wysyłaniem zaproszeń i setką innych różnych rzeczy które wydawały się niemożliwe do wykonania. Dopiero ostatniego wieczoru, przed ślubem miałam czas aby trochę odetchnąć i nacieszyć się w samotności  Draconem, którego również nie oszczędzano. 

Wszystkie wątpliwości które mną jeszcze niedawno targały znikły bezpowrotnie. Z dnia na dzień coraz bardziej utwierdzałam się w tym, że dobrą drogę wybrałam. Kocham Dracona ponad wszystko i nie wyobrażam sobie by to kiedykolwiek się zmieniło. Zmienił się nie do poznania. Jest czarujący i szarmancki.  Nie pozostało w nim nic z dawnego podrywacza.

-I jak tam? - z zamyślenia wyrwał mnie cichy pomruk koło ucha.

-Cieszę się, że jutro te całe zamieszanie wokół tego Wesela się skończy.

-Ja również. I przynajmniej będziemy mieli więcej czasu dla siebie - Draco złożyłł na moich ustach delikatny pocałunek - Rozmawiałem z Blaisem, i obydwaj doszliśmy do wniosku, że przeprowadzasz się do mnie - ponownie wpił się w moje usta.

-Nie wiem czy to jest dobry pomysł.. - w moim głosie dało się usłyszeć nutkę zawahania.

-Nie ufasz mi?- blondyn spojrzał na mnie znacząco.

-Ufam.

-To o co chodzi?

-Po prostu po tej sytuacji z Ronem..

-Ciii - przyłożył mi palec do ust - Obiecuję Ci, że nie zrobię nic wbrew Twojej woli - spojrzał mi głęboko w oczy - Kocham Cię, i będę czekał tyle ile będzie trzeba.

-Dziękuje - uśmiechnęłam się delikatnie i wtuliłam w jego męskie ramiona.

-Kocham Cię Draco.

-Ja 

  *** 

Riddle Manor zmieniło się nie do poznania. Większość pomieszczeń było udekorowanych białymi i fioletowymi liliami,  a z sufitów zwisały białe, aksamitne draperie, ozdobione delikatnymi złotymi linami. Do ceremonii zostało niecałe trzydzieści minut. Zapukałam do drzwi prowadzących do sypialni mojej najlepszej przyjaciółki a po cichym proszę, nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Od razu zobaczyłam Ginny, stała przed wielkim lustrem w białej, koronkowej sukni ślubnej, która delikatnie uwydatniała jej ciążowy brzuszek.  Długi tren, falami pokładał się na drewnianej posadzce.

-Jesteś najpiękniejszą Panną Młodą na świecie! - uśmiechnęłam się do przyjaciółki - Stresujesz się?

-I to jeszcze jak! 

-Kto by pomyślał, że z nas dwóch to Ty pierwsza wyjdziesz za mąż!  Nawet nie masz pojęcia jak się cieszę! 

Ruda uśmiechnęła się promiennie.

-Też nie potrafię uwierzyć, że to wszystko dzieje się tak szybko.   Pomożesz mi? - podała w moją stronę welon, który wpięłam w jej spięte Rude włosy.

-Gotowa? 

-Gotowa.